De Lebbestoak
Op de grote wiede veenachtige heide,
dee vroeger de dörpen Nörg en Vries scheidde
leup 'n aole haalfblinde vrouw.
Jong 't was zo koald en de lucht was zo grauw.
Onder an de kim allennig
was de lucht zangen en glennig.
Amets tikkelde wat fiene hoagel
op heide en barken en elzen en goagel.
Stief onder d'aarm wat bedelwoar
en de tipdoek over 't grieze hoar,
strompelde d'oale Lebbe langs 't heidepad,
deur en deur koald en deur en deur nat.
Ze wol zo geern wat rusten, moar woar?
ze veulde zuch zo vrömd, zo roar.
Toe moar, even zitten an de kaant van 't pad,
al was 't ok wat vochtig, al was 't ok wat nat.
Zee zat, zee glee om en zunder pien, zunder strieden
wör d'oale Lebbe verlöst oet heur lieden.
*****
't Liek wör de aander dag vonnen,
deur Starke, de scheper van Nörg en zien honnen.
Noe wassen die Nörger markegenoten
niet riek, en heel zunig; 't kon heur begroten,
't kisten, 't begraoven, en eerst al dat hoalen.
"Wel deksel", zee 't volk, "Moe wij dat betoalen?"
Moar 't was moar een dag of wat zörg
veur 't volk oet Karspel van Nörg,
want: "Lebbe was vunnen", zo zee noe Jan Starke,
"Nog krek.... in de Vreezer marke".
De Vreezer boeren meuken gien bezwoar,
en begreuven de aole Lebbe moar.
Er stun veurdan as scheidingsboak
in 't veld en eeken "Lebbestoak".
En 't kostte de Nörgers, zo is mij verteld,
verscheiden bunder best heideveld.
*************
door L. Braaksma
Geen opmerkingen:
Een reactie posten